Mei kei troch e tiid
Makke op klaai, sân en fean
De patroanen grut en lyts
Kompleks, dochs struktureard
It binnenstbûten strûpe
Nei de dea op e drûge
Rôljend en rikjend
sa at de see it docht
Wer it kin ûntlûke fan it wetter
Sa as drûchte dochs noflik wêze kin
Wer jo ‘e dea omearmje kinne
It smakket nei mear
Dêr wurd as ien nei sjoen
mar dochs ek net
As skilen mei klauwen dêr ôflutsen wurde
Sykjend nei wat dêr binnen yn is
Blydskip yn it ferjitte fan ‘t ferlern wêze
Mar fine is sleauheid bûnzjend in ‘e ieren
As stiennen yn ‘e mage
Brún en yn steat fan ûnbining,
Mar net fuort
Nee, brûzjend fan wat komme kin,
In myn grun, In myn iere,
Ûnbewust mar al sa oanwêzich
Net fersmiten,
Net foar immen,
Foar oaren,
Foar immen
It ûnder dwaan fan wat boppe stie
Oawachtsjend op ‘e twadde kâns
My de moanne yn ‘t fizier
Striede in ‘e leechte fan it iepen grien
Knibbel djip en krûpend
sa as ‘e neakene wierheid kin wêze
Foardat immen kin fleane,
moatte immen ferhurdzje
It freegje ny ferjeffenis foar hjoed,
dat moarn myn juster ferjitte mei
Fladderje mei wat er wie
Fierder
Fan it ynseminearje in it tsjuster
Wêr it ljocht troch it ûngâns brekt
It ypen lân, de grun, ierde,
troch peallen heech
Riese in e loft, it liben
It ljocht my it ljocht ferbûn
Ûntbûn my it tsjuster troch it nâle koard
Wêr t troch tiid wêr ‘t tsjuster rekket
Noch tsjuster, noch ljocht
Wer ut tsjuster it ljocht kin fuortplantsje
De hage
Heech
Lytsen beskut
Grutte eagen
Twastriid